Trudno lepiej opisać intencje aniżeli to, co znajduje się w poniższym tekście autorstwa Małgorzaty Wakuluk. Będzie on towarzyszył wystawie prezentowanej w Nowym Świecie Muzyki w Warszawie, wystawie wyjątkowo intymnych, intrygujących, często prowokacyjnych zdjęć, które prowadzą do wielu zaskakujących refleksji, również tych dotyczących samego medium fotograficznego i tego, do jakich celów może zostać użyte.

NIE O TYM

Myślę, że wartościowe jest opowiadać o miejscach, w których się było. O ludziach, których mieliśmy szczęście poznać, i o emocjach, jakie dzięki nim udało nam się przeżyć. Fotografia, którą zainteresowałam się trzy lata temu i nadal się jej uczę, okazała się niezwykle przydatnym do tego celu medium. W wyjątkowej podróży, którą odbywam, najbardziej interesują mnie właśnie ludzie. Staram się podchodzić do nich z uwagą, szacunkiem i pokorą, a spotkania z niektórymi traktować jako lekcję szczególną i dzielić się tym, co rozpoznałam.

Tym razem jednak użyłam obrazu to tego, aby opowiedzieć o kimś, kogo w swoim życiu poznałam najlepiej. O sobie. O moim miejscu na ziemi, pragnieniach, wolności, może strachu. O relacjach, o podobieństwach i niepodobieństwach. Postanowiłam opowiedzieć historię bardzo osobistą.

Ta intymna opowieść to głos wypowiadany z nadzieją, że dotyka wartości bliskich i ważnych również dla innych kobiet. Jest także głosem wypowiadanym w ważnym dla mnie momencie, w którym próbuję odnaleźć w sobie odwagę, aby przestać utożsamiać się z historią swego fizycznego ciała, a raczej skupić się na świadomości, która mnie przenika. Jest również i próbą odkrycia własnego mitu, indywidualnego sensu.

Prezentowany na tej wystawie zestaw zdjęć okazał się dla mnie osobistym zaskoczeniem, gdyż nie sądziłam wcześniej, że fotografia może służyć nawet i takim celom, że potrafi też być narzędziem badawczym.

Małgorzata Wakuluk